مازیار آقازاده در عصر ایران نوشت: در روزها و هفته های گذشته گزارش های چندی از سوی برخی شرکت های رصد بازار نفت درباره افزایش قابل توجه فروش نفت ایران و رسیدن صادرات نفتی ایران به نزدیکی دوران پیش از تحریم مخابره شده است.
پس از اینکه چند گزارش از سوی نهادهای بین المللی درباره افزایش فروش نفت ایران در بازار جهانی به رغم تحریم های آمریکا منتشر شد، محافل آمریکایی در واکنش، با انتشار گزارش هایی بدون سند و مدرک می خواهند به گونه ای القا کنند که گویی این افزایش حاصل اراده آمریکاست و دولت آمریکا در توافقی نانوشته با ایران چشم خود را به اجرا و اعمال تحریم های نفتی ایران بسته است!
اما این خبرسازی ها دروغی بیش نیست و دلایل آشکار و غیرقابل تردیدی دارد که ایالات متحده آمریکا به هیچ وجه از راهبرد فشار و جنگ اقتصادی علیه ایران با ابزار تحریم عقب ننشسته است و این خبرسازی ها تنها برای کتمان “شکست سیاست تحریم نفتی ایران” از سوی آمریکاست.
به بیان دیگر با این خبرسازی ها می خواهند طوری القا کنند که سیاست تحریم نفتی به شکست نرسیده و این افزایش صادرات با نظر مثبت آمریکاست
و چرا به چنین چیزی نیاز دارند؟
چون به هیچ وجه نمی‌خواهند این باور شکل گیرد که کارایی ابزار تحریم از بین رفته و ایران در میان چند ده کشور تحت تحریم آمریکا (بالای ۳۰ کشور دنیا با شدت و ضعف مختلف زیر تحریم های آمریکاست که ایران با شدیدترین تحریم ها در صدر این جدول است.) به عنوان الگویی موفق عمل کرده است.
البته نگارنده طرفدار تحریم نیست و نمی خواهد تاثیر تحریم را تخفیف دهد و به راستی بر این نکته اشراف و اطلاع دارد که تحریم های یکجانبه نفتی و بانکی ایالات متحده آمریکا علیه ایران چه ضرباتی جدی بر پیکره اقتصاد کشور وارد کرده است؛ اما نکته در این است که رسانه های غربی در جنگ روایت ها علیه ایران همواره با روایت سازی در صف مقدم جنگ اقتصادی علیه ایران به ایفای نقش پرداخته و می کنند و شوربختانه برخی هم در داخل عمق ماجرا را در نظر نمی گیرند.
واقعیت این است که تحریم های نفتی آمریکا علیه ایران به استناد افزایش فروش و صادرات نفت ایران موفق نبوده و آمریکا شاهد فروش زیر میزی و تاکتیک ها و شگردهای ایران برای دور زدن یا خنثی سازی تحریم هاست.
اما چرا ادعای توافق نانوشته بین ایران و آمریکا برای افزایش فروش نفت ایران درست نیست؟
۱- همین چند روز پیش ایالات متحده آمریکا محموله یک نفتکش توقیفی از نفت ایران را در سواحل خود تخلیه کرد و طی هفته های گذشته چندین مرتبه تحریم های جدیدی را علیه شرکت هایی که در دور زدن تحریم ها ایفای نقش می کنند، وضع کرده است.
اگر آمریکا به ادعای خبرگزاری آمریکایی “بلومبرگ”، در توافقی نانوشته چشم بر تحریم های نفتی ایران بسته، چرا همچنان تحریم های جدید وضع می کند و چرا همین چند روز پیش محموله نفت ایران را به سرقت برد؟!
۲- کدام کشور از متحدان آسیایی و اروپایی آمریکا جدیدا و اخیرا به سلک خریداران نفت ایران وارد شده اند؟
اگر آمریکا چشم روی تحریم نفتی ایران بسته، باید بالاخره کشورهایی مثل ژاپن، کره جنوبی و ایتالیا و اسپانیا و… که از متحدان نزدیک واشنگتن هستند در لیست خریداران جدید نفت تخفیفی ایران باشند؛ در حالی که همه اطلاعات نشان می دهد عمده نفت صادراتی ایران روانه بازارهایی مثل چین و ونزوئلا می شوند؛ یعنی دو کشوری که تَره هم برای اوامر و نواهی آمریکا خُرد نمی کنند و در سلک دوستان نزدیک ایران هستند.
اگر چنین خبری درست می بود آیا بهتر نبود که واشنگتن به متحدانش اجازه خرید نفت از ایران را بدهد تا ضمن برخورداری آنها از مزایای خرید نفت تحریمی ایران (تخفیف و انعطاف در پرداخت) اهرمی جدید برای تحت کنترل بودن و تاثیرگذاری و کسب اطلاعات از میزان فروش نفت ایران در دست آمریکا باشد؟
۳- وقتی قیمت جهانی نفت خام نزدیک به ۱۰۰ دلار بود و در بحبوحه آغاز جنگ اوکراین در اسفند ماه ۱۴۰۰ ایالات متحده آمریکا از تحریم های نفتی ایران عقب نشینی نکرد و به رغم اینکه اروپا پس از تحریم گاز و نفت روسیه درگیر بحران تامین و جایگزینی انبوهی از تقاضای مصرف داخلی خود بود، ایالات متحده آمریکا اجازه نداد متحدان اروپایی برای خرید نفت (در آن زمان ایران دهها میلیون بشکه نفت روی دریاها داشت) زنگ درِ تهران را بزنند.
حال چه شده که با نفت ۷۰ دلاری و با چشم انداز تامین پایدار نفت در بازار جهانی و عبور اروپا از بحران انرژی، واشنگتن روغن ریخته را نذر امامزاده کرده و الزاماتی در بازار جهانی انرژی دیده که چشم روی فروش نفت ایران ببندد؟!
۴- آمریکا در همین هفته های اخیر چند هزار نیرو و تجهیزات نظامی جدید وارد منطقه خلیج فارس و دریای سرخ کرده و اعلام کرد ۳ هزار تفنگدار دریایی جدید به منطقه می فرستد تا در برابر آنچه که ” ایجاد مزاحمت ایران برای کشتی های تجاری” می خوانند – که قالب آنها نفتکش ها هستند – از منافع واشنگتن و متحدانش در منطقه حفاظت کند.
این ادعای جدید درباره توافق نانوشته ایران و آمریکا چگونه با این اقدامات اخیر آمریکا در منطقه همخوانی دارد؟ و اگر ایران و آمریکا به توافقی نانوشته درباره فروش نفت ایران رسیده بودند، آیا چشم اندازی برای تشدید تنش در منطقه می بود که نیازمند اعزام هزاران نیرو و تجهیزات جدید نظامی آمریکا به منطقه باشد؟ بالاخره باید کدام یک را باور کنیم؟
۵- واقعیت این است که هیچ تغییری در سیاست فشار حداکثری آمریکا علیه ایران حاصل نشده و واشنگتن تنها ابزاری که برای فشار بر ایران دارد را از دست نداده و نخواهد داد و کلید اصلی احیای توافق برجام از زمان خروج یکجانبه دولت آمریکا از آن، همواره در اختیار دولت واشنگتن بوده و هست.
ادعای چشم پوشی از تحریم های نفتی ایران، به احتمال زیاد از سوی محافلی در دولت آمریکا به رسانه های این کشور درز داده می شود تا در برابر انبوهی از واقعیات غیرقابل کتمان مبنی بر رسیدن صادرات نفت ایران به بیش از ۲میلیون بشکه در ماه جاری میلادی (آگوست ۲۰۲۳) بهانه ای پیدا کنند و ضمن پوشاندن واقعیت شکست تحریم های نفتی ایران، دستاورد ایران را در خنثی کردن تحریم های نفتی آمریکا را کم اهمیت جلوه دهند و از سیاست تحریم پاسداری و صیانت کنند.
پایان پیام/
